این بنا موزه آثار جمع آوری شده از پل کلی (Paul Klee)، نقاش، موسیقی دان و بزرگ ترین تئوریسین طراحی جهان، می باشد. هر چند که کابری اصلی این بنا، موزه است و در آن تعداد زیادی از مجموع 4000 اثر پل کلی که توسط خانواده او به موزه اهدا شده اند، به نمایش گذاشته شده اما به دلیل علاقه بسیار زیاد پل کلی به تدریس و آموزش هنر، در این بنا نیز چندین کارگاه و آتلیه آموزش هنر دایر است و بیشتر به مرکزی دائمی برای تمامی هنرها و تمام گروه های سنی شبیه است.

معمار این بنا، رنزو پیانو (Renzo Piano) در سال 2005 میلادی طراحی این موزه را به اتمام رساند. پیانو با الهام از آثار پل کلی و با توجه به بستر و زمینه ساختمان، بنایی را طراحی نموده است که هم اکنون در زمره موفق ترین آثار با هدف پیوند با زمینه می باشد. علاوه بر این ارزش ها، در طراحی و نحوه اجرای این بنا نیز می توان توجه به جزییات، زیبایی، ظرافت، شفافیت و تمامی دیگر شاخصه های آثار پیانو را مشاهده نمود. وی در جهت خلق فضاهایی ساده و تحسین برانگیز از هر گونه تزیینات و عناصر بیهوده پرهیز نموده و ترکیبی خالص و بی نقص را پدید آورده است.

این موزه با هزینه ای معادل 86 میلیون دلار، از سه طاق تشکیل شده که اولین آنها شامل مرکز اطلاعات، موزه کودکان و سالن کنسرت با 300 صندلی است. در زیر دومین طاق، مجموعه دائمی و نمایشگاه های موقت قرار دارند و سومین طاق نیز به فضاهای اداری، اتاق های کنفرانس و انبارها اختصاص یافته. این سه طاق که تمامی فضاهای اصلی موزه را در خود جای داده اند توسط راهرویی شیشه ای به طول 150 متر به یکدیگر متصل می شوند که پیانو از آن به عنوان خیابان موزه یاد می کند و از پنجره های آن به راحتی می توان مناظر اطراف و چمن هایی که بر روی سقف موزه روییده است را مشاهده نمود.

جهت حفاظت از آثار نقاشی در موزه، چگونگی استفاده و کنترل نور در این بنا به قدری حائز اهمیت بوده که در آن از انواع متفاوتی از کنترل کننده های نور مانند سایه بانهای ثابت در جداره ها، صفحات فلزی متحرک اتوماتیک در نمای طاق ها و کرکره های ریز نقش در سقف استفاده شده، در سایر فضاهای عمومی موزه نظیر؛ کافی شاپ و گالری ها نیز استفاده مناسب از نور طبیعی قابل تشخیص می باشد. علاوه بر کلیات حجم و ظاهر موزه، جزئیات فضاهای داخلی موزه نظیر کفپوش هایی از جنس بلوط و پلکان های چوبی نیز در پیوند بنا با طبیعت پیرامون موثر می باشند. در این موزه جهت القاء حس تعلیق و سبکی بسیاری از دیواره های نمایش تابلوها توسط زنجیره هایی از سقف آویزان بوده و فاصله ای محسوس میان آنها و زمین وجود دارد.