آدولف لوس اهمیت کمتری به پلان می داد و به جای آن از مدلسازی برای کار بر روی طرح خود استفاده می کرد. این روش اجازه طراحی اتاق های متفاوتی را با ارتفاع های مختلف سقف و کف می داد.

مدل سازی در یک ترکیب بندی ساده، براحتی دست یافتنی است اما خانه های لوس، ساختمان هایی فشرده، شهری و چند طبقه می باشد. اتاق ها در کنار یکدیگر بدون ویدهای مخفی و یا سطوح کاذب، برای پوشاندن تفاوت های ارتفاع و ترازها قرار گرفته اند. در ویلا مولر فضای اصلی نشیمن به پنج فضای جداگانه اما در ارتباط با یکدیگر تقسیم شده است؛ یک تالار مرکزی، یک شاه نشین، یک اتاق موسیقی، یک ناهارخوری و یک تراس بیرونی. این شاه نشین که دارای دهانه ای به تالار و روشن شده با یک پنجره بزرگ افقی می باشد دارای تسلطی نسبی به فضاهای داخلی و نیز خیابان بیرون می باشد.

منتقدی بنام بئاتریس کلومینا یک معنای مذکر و مونث گونه در این فضا دیده است و آن یک پنجره مخصوص مطالعه یا خیاطی، مناسب زن خانه است، اگر چه ساکن آن فضا در معرض نمایش می باشد چنانکه گویا در صحنه تئاتر است. ارتباط میان ناهارخوری و اتاق موسیقی نیز دیدنی است؛ اگر چه غذا خوردن بیشتر از نواختن موسیقی اتفاق می افتد. پیوستگی فضایی ناهارخوری و اتاق موسیقی، با نبود پله های ثابت که دو فضا را به هم ارتباط می دهند تقویت شده است. یک پلکان سرتاسری وجود ندارد که دسترسی به پنج تراز خانه را فراهم کند، برای ارتباط فضایی ماهرانه رامپلن، پله ها در مکان های مورد نیاز استفاده شده اند. به عنوان مثال مسیر ورودی خیابان تا شاه نشینی که درست بالای آن قرار دارد، دارای هشت پیچش قائم و سه سری پله های جداگانه می باشد.

تقارن جنبه مهم دیگری از روش رامپلن است؛ اما هیچ گاه بر ترکیب کلی طرح چیره نمی شود. اگر چه نمای سمت خیابان کاملا متقارن است، فضاهای بلافصل پشت سر آن، کاملا نامتقارن هستند. لوس از تقارن، نه به عنوان یک چارچوب هندسی، بلکه به عنوان وسیله ای برای تعریف و تثبیت فضا استفاده می کند.

خانه مولر در حومه شهر وین اتریش برای صاحب یک کارخانه پارچه بافی و همسرش ساخته شد؛ این خانه اکنون سفارت رژیم اشغالگر قدس بوده و بازدید آن برای عموم مقدور نیست.